მარიამ შენგელია

***

1996 წლის 1 თებერვალი სუსხიანი და ძალიანნ ცივი დღე იყო თოვლით იფარებოდა არემარეე, ხეებზე შეყინულა ლოლოები, კანკალებენ და ტირიან ხეებიი. ყველაფერს თეთრი ჩაუცვამს და ასე ლამაზად შემოყურებდნენ და ელოდებოდნენ ჩემს დაბადებას ... ზუსტად იმ საღამოს დაიწყო ჩემი ცხოვრების ათვლა ... დავიბადე ერთი უმანკო და უცოდველი უდარდელიი ბავშვი.. მაგრამ ეხლა რომ მკითხოთ როგორი ვარ გეტყვით რომ ყველაფერი სხვაგვარადაააა.. უდარდელიი გოგონა დარდიანად იქცა, უცოდველი ცოდვილად ..... მაგრამ საკუთარი თავი არ დამიკარგავს.დრომ მაჩვენა ყველაფერი და მასწავლა რო წიგნს ერთი მხარე არ აქვს მარტო. გავიგე და შევიგრძენი ყველაფერი, გავიზარდე და თითქოს შეიცვალა ყველაფერი თითქოს გაცივდა და გაიყინაა.. თითქოს ცამაც დაკარგა თავისი ფერი და ზეცამ ყველაფერი კარგი წარიტაცა.. თითქოს ჩემი ბედის წიგნიდან ბევრი ფურცელი ვიღაცამ დაუკითხავად ამოგლიჯა და წყალს გააყოლა .. არ მინდა რომ გავბოროტტდე არ მინდა რომ მომერიოს რამე ვებძრდვი საკუთარ თავს და ვებრძვი მათ! დღეს ყველაფერი შეცვლილია წარსულიდან რაღაა შემორჩენილიი? არაფერი.... შემოდგომის ფოთლებივით გაყვითლდა და დასევდიანდა ცხოვრებაა... ყველაფერი შეიცვალა და გაფერმკთალდა...... ცხოვრება აირია ზღვა განირსხდა და ფიქრიი გაერია, ყველაფერი გაირინდაა თითქოს ბუნებამ სიცოცხლის უნარი დაკარგაა და სადგაც ჩაეძინა. თითქოს წარსულმა მისი ისტორია დაკარგა და ყველაფერი დაივიწყა..რაღა დარჩა იმ ბედნიერიი და ბავშური წარსულიდან იმ უცოდველი ბავშვიდანნნ ................ წერტილით დასმული ბეედის წერა . დრო გადის ისე მალე თითქოს საათის ისარს დაავიწყდა დროის შეგრძნება უბრალოდ მაშინებს ის რომ , ეს ყველაფერი მიწისკენ მიგვითრევს სადაც მატლი დაგესევა გულზე, გულზე რომელიც ერთ დროს ვიღაცის სიყვარულით ფეთქავდა.... ყველაფერი ისე წარიტაცება რო გონზე ვერც კი მოხვალ.. გაიღვიძებ და სხვა სამყაროში ამოყოფ თავსს... არ მინდა მარტო ამ სამყაროთი ცხოვრება რადგან იქ სადღაც მაღლა ზეციურ ცხოვრებაში უფრო მიილტვის ჩემი სული და ვიცი რომ იქ სამარადისო იქნებაა ყოველი წამი ამიტომმ განა ამ ცხოვრების მეშინია არა ის ცხოვრება მაშინებს და მხოლოდ იმ ცხოვრებისთვის ვცხოვრობ დღეს ასე :))) ......... ბედნიერების მჯერა და ვიცი მოვიპოვებ ეს შეიძლება ხვალ არ მოხდეს მაგრამ ზეგინდელი დილაც გათენდება.

 


***

ღამეა ბნელია და ამავე დროს ბუნდოვანი განწირული , როგორც ჩემი სიყვარული ქუჩაში მივდივარ სადღაც შორს ნაზი ნიავი ნაზად არხევს ფოთლებს და ლამპიონები მინათებენ გზას . უკან კი შენ რჩები მე კი უშენოდ ვაგრძელებ გზას... ცრემლები მოგორავს ვცდილობ არ ვიტორ მაგრამ უძლური ვარ ....შენ დგახარ და შეყურებ სხვას მე კი შენ გიყურებ და ცრემლმორეული, უშენოდ ვაგრძელებ გზას ,გემშვიდობები და გლოცავ ,შორიდან გეფერები და გიხუტებ გულში მივდივარ მაგრამ არ გწყდება გული შენ გული ხომ უკვე სხვისია . მივდივარ მარტოსული იმედის რწმენით და ბედნიერების მოლოდინით.. გტოვებ ცრემლები არ აშრობს აწიტლებულ ლოყებს ნიავი ისევ არხევს ფოთლებს მე კი ისევ მივდივარ განათებულ გზაზე.. უკვე ბურუს მოეფარე ვეღარ გხედავ მგონი ყველაფერი აქ ჩერდება მშვიდობით უკვე დაბრუნებ აგვიანი დ ათან ძალიან ძნელი რადგან ბედნიერების ნაპერწკალი ანათებს იქ სადღაც სორს იქამდე ძალიან ძნელი მისაღწევია მაგრამ ისეთი ძნელი მისაღწევი დ ამოსაპოვებელი არა როგორც შენი სიყვარული ...