დათო ლაგაზაშვილი

მელანქოლია (ღორი)

აქ დღეს ნიკო ენატრებათ ,

აღარა ჰყავთ ფრთოსანი

გალაკტიონს ბაძავენ ,

ახალგაზრდა მგოსანნი ..

 ყველა ყველას გაყიდის ,

დედა-შვილს არ დაინდობს

იუდას ვერცხლს – დაწყევლილს ,

 ადამის ვაშლს – განდევნილს

ყველა ხელზე დაიწყობს !

 მისი სული უმანკო ,

 ხალხმა უკვე უარყო

 ყველაფერი ფასადური ,

 ყველაფერი უაზრო ..

ხალხი არის გაყიდული

გრძნოებია გაყინული ..

 დღეს გრძნობები იყიდება ,

 ყველანაირ ფასებში

 სრული აჟიოტაჟია ,

დალაგებულ კლასებში

ყველას უკვე ყველაფერი

სულ ფეხებზე ჰკიდია

 ჩემთვის ჩემი ქვეყანა ,

 დიდი ბეწვის ხიდია ..

მომაკვდავი ღორია ,

 სამოთხე კი შორია ..

ირგვლივ ყველას მიზანია ,

 სრული მელანქოლია !

დედას

ერთი მინდა ვთხოვო ჩემს ,

 საყვარელ დედას :

ცოტა დრო მომეცი და

 მეც აგიხდენ ოცნებას ..

არ ავყვები არც დროებას ,

არც რამე სხვა მცნებას !

და ამ ლექსშიც ავღწერ ,

 რასაც გული ბედავს ..

 არ დავარღვევ უფლის ნებას ,

შენ გიწოდებ საოცრებას ..

 დავწერ ისევ ლექსებს , ბევრს !

სხვას .. ვერც ძმას ვეღარ ვუყოფ – შენს თავს !

შეიძლება ბევრს გაბრაზებ ,

მაგრამ გული შენით ფეთქავს !

გავიხსენებ მამიკოს და

გავიხსენებ კიდევ ჩემს თავს ,

 თბილი ოჯახი , რომ გვქონდა ..

 რომ გაწყენდით ტირილით თავს ..

ამ სიყვარულს სხვა ვერ ბედავს !

მოგონებებს ჩავეხუტე ,

გული ისევ მძიმედ ფეთქავს