სალომე თადუმაძე

კლოუნი

და მე მომწყინდა კლოუნის როლი

ადამიანის ბევრი ტყუილი

აღარ მიტაცებს მე ეს სცენარი

სცენარში კიდევ ბევრი ზღაპარი

ჩამომტირალი კლოუნის სახე

მიმსგავსებია ფერნარევ ფუნჯებს

ფერთაგამებით გაგიჟებული

აკვარელი კიი ფერებით სავსე

ცხოვრება

მე ამ ცხოვრებას ფეხი ვერ ავუწყვე 

და ამ სიყვარულსაც ვერაფერი გავუგე 

ალბათ პატარა ვარ ალბად დიდიც ვარ 

მაგრამ ამ ცხოვრებისათვის ჯერ მზად არავარ

თურმე ძლენია ეს ცხოვრება

გზადაგზა უნდა ზდიო კვალდაკვალ 

ნაკვალევი იშლება გზები გრძელდება

შენც იკარგები და გზებიც მთავრდება

მე ამ სიყვარულში არ გამიმართლა 

ეს ყველაფერი შენი ბრალია 

მე არ მინდოდა ლექსები მეწერა

მაგრამ ეს ყველაფერი შენი ბრალია

 დედა

ჩემთვის გულთბილო არსება ქვეყნად,

რაოდენ ტკივილს გაუძელ ჩემთვის

რით დაგიფასო რა გითხრა დედა

შენ გადაიარე ცხრა მთა და ცხრა ზღვა

დიდ ჭაობებსაც გაუძელ ჩემთვის 

შენი ღიმილის შურს ყველა ქალს

რადგან შენ ახარ ფაქიზი ქალი

მე არ მინდოდა შენი ტკივილი 

რატომ იწვალე ჩემთვის დედიკო

საერთოდ რა მინდა ამ ქვეყანაზე 

მხოლოდ და მხოლოდ ლექსები ვწერო?

შენ ხარ ჩემი ნათელი მზე,

მზე, რომელიც მინდათებს გზებს 

მე მინდა ყოველთვის ვიყვირო დედა 

მიყვარხარ მიყვარხარ მიყვარხარ შენ!!!

მე და ღამე

მე მინდა ვიხილო ვარსკვლავთა ცვენა

ვარსკვლავი რომელიც გაფანტავს გრძნობას 

გრძნობები რომელიც ითვლება ფუჭად

გრძობები რომელიც ფეთქავენ მუდამ 

ღამე როდესაც ცას შენ უყურებ

ასე მგონია მე შენ გიყურებ 

მაგრამ ამ მთვარემ დამრთგუნა ძლიერ

ასე მგონია შენ თავს მე მართმევს 

ის მხოლოდ ბეჩავს უნათებს გზებს 

უნათებს გზებს რომელიც ბნელია

მაგრამ მთვარე ყოველთვის არ ბრწყინავს

დილით გაქრება ღამით კი ბრწყინავს